/Düş-müş/
Yolun ortasında durdu. Ellerini göğsüne doğru bastırıp aniden gökyüzüne kaldırdı bakışlarını.
- Görüyor musun martılar da benim gibi ne gidebiliyor ne kalabiliyor. Olduğu yerde dönüp duruyorlar.
Üsküdar’ın dar ve sallantılı sokağından aşağıya doğru yürürken anımsadın bu sahneyi. Birden ellerimi bilinçsizce göğsüme bastırmış buldum. Gideli çok zaman olmuştu ve ardında kalan birçok sahne olduğu gibi bana yapışıp kalmıştı. Ne gidebiliyor ne kalabiliyordum, hayatın hiç istemediğim bir zamanına bekçilik ediyordum.
Tam 13 yıldır aynı evin camından karşımda duran sarı binanın gövdesindeki çizgileri sayıyorum. Ve her aklıma geldiğinde aynı resme bakıp bir kere daha aynı sözleri tekrarlıyorum...
“Şimdi mutlu musun?”
Dilek A.
Şubat 10, 2010
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder